Ben mükemmel değilim ve olmak da istemem. Çünkü eğer olursam, diğer insanlar mükemmellikte kusur aramaya çalışacaklar ve bulamayacakları için bunu içlerine dert edip bana düşmanlık besleyecekler. Ben ise insanların bana düşmanlık besleyip zarar vermeye çaba göstermelerini istemem.
Kusur aramak doğamızda vardır bizim. Hatta bazılarımız, Tanrıda bile kusur aradı ve eğer Tanrı bizim gibi birisi olsaydı insanlar kendi başlarına geleceklerden habersiz onu acımasızca yok etmeye çalışabilirdi, kendi kalplerinde bunu zaten yaptıkları gibi. Peygamberlere yaptıkları gibi. Tanrı ise, her an bizimle olduğu halde, bize kendini göstermek, dolayısıyla da bizi ve bütün kainatı yarattığını sürekli başımıza kakmış görünmek istemeyecek kadar -tabiri caizse- düşüncelidir; ama biz, nasıl olduysa bunu anlamayıp, yarattıklarında O'nun suretini görmeyi beceremediğimiz için, hayatımızın içinde O'nu hep ihmal ettik. Mükemmelliği görmek, bir insana yetecekken ve onu yüceltecekken, biz mükemmelliğin kendisine sahip olmak istedik. Aldandık ve kaybettik.
Mükemmel olan sadece O'dur. Her şeye gücünün yetmesi zaten tek başına bir mükemmellik olduğu gibi, bu yüzden, olur da kainatın tamamı O'na düşman olup O'nu içlerinde ısrarla görmezden gelmeye, hatta yok etmeye çalışsa bile, hepsine ufak çaplı bir tek kıyameti ile karşılık verecek kudrettedir.
Bu yüzden, ben, mükemmel olmak istemem.
Çünkü buna gücüm yetmez.
Çünkü bilirim ki, Tanrıyla insan arasındaki fark,
mükemmelliği kaldırabilip kaldıramamasındadır.
Ali Osman
